viernes, 16 de mayo de 2014

Canción.

Tan solo tú y yo con nuestro atardecer, 
Somos unos náufragos huyendo del ayer. 
Tú y yo tenemos que creer 
Que para escapar no hay que correr, 
No hay nada que temer antes de caer, 
No hay tiempo que perder. 

Pues solo tú y yo sabemos huír el dolor, 
Somos fugitivos, ya lo ves aún seguimos vivos. 
Tú y yo ooooh ooohh oooohh vamos a llegar. 
Tú y yo ooooh oooh ooooh juntos al final. 
Juntos al final. 

Por qué no intentar dejarlo todo atrás, 
Yo siento el miedo dejándonos, 
Lo escuche decir adiós. 
Si lo ves gris al cielo desde aquí son las cenizas, 
Déjalo arder, no hay nada que temer. 

Pues solo tú y yo sabemos huír el dolor, 
Somos fugitivos, ya lo ves aún seguimos vivos. 
Tú y yo ooooh ooohh oooohh vamos a llegar. 
Tú y yo ooooh oooh ooooh juntos al final. 
Juntos al final. 

Tú y yo aquí vamos a vivir para siempre así, 
Para siempre así. 

Pues solo tú y yo sabemos huír el dolor, 
Somos fugitivos, ya lo ves aún seguimos vivos. 
Tú y yo ooooh ooohh oooohh vamos a llegar. 
Tú y yo ooooh oooh ooooh juntos al final. 

Pues solo tú y yo sabemos huír el dolor, 
Somos fugitivos, ya lo ves aún seguimos vivos. 
Tú y yo ooooh ooohh oooohh vamos a llegar. 
Tú y yo ooooh oooh ooooh juntos al final.




Artista: David Bisbal
Álbum: Tú y Yo

OPINIÓN:
-Trata sobre una pareja enamorada, que tan solo existen ellos, los sentimientos salen por su boca como el vapor del humo de un tren.

Metáforas:
-Si lo ves gris al cielo desde aquí son las cenizas.
Las cenizas son el resto de lo que queda del amor que sintieron.
-Que para escapar no hay que correr.
Para olvidar el pasado no hace falta correr, ya se irá el solo.

El miedo.

Librarse del miedo es como quitarse la ropa
delante de alguien, a veces cuando empiezas
lo único que tienes que hacer es seguir sin  dudar.
De repente te das cuenta de que el miedo
ha desaparecido, como esa ropa que un día
dejas de usar, y en ese instante te das cuenta de que como esa ropa todas las cosas tienen un final,
aunque duela, aunque no estemos preparados, sabemos que todo antes o después siempre se acaba.
La felicidad es la ausencia del miedo,
y el miedo es el que nos aparta de la felicidad.

jueves, 8 de mayo de 2014

Neoclacisimo (Antonio Canova)


                                                                  EROS Y PSIQUE


                                              PAULINA BONAPARTE




                                                   Las tres gracias bailando

                                                       Autorretrato


                         Monumento funerario de María Cristina de Austria


            









miércoles, 30 de abril de 2014

BARROCO (Bernini)

                           
                                                                                             
                                               
El Éxtasis de Santa Teresa             Eneas,Anquises y Ascanio                                                                                   









                      


                                 Retrato de Santos





                        David











                          
                        Basílica de San Pedro   


San Carlo alle quattro Fontane di Roma




He escogido a Gian Lorenzo Bernini, porque siempre me gustan sus obras, las debió de hacer con cariño porque cada una de ellas transmite algo al verlas,un gran escultor ,arquitecto y pintor italiano, uno de los mejores de la época del barroco.






                                                               

lunes, 28 de abril de 2014

RENACIMIENTO (Miguel Ángel)

Last Judgement (Michelangelo).jpgMichelangelo, paolina, martirio di san pietro 01.jpg

El juicio final                        Crucifixión de San Pedro




File:David von Michelangelo.jpg

  Santa Petrolina         David
                                                    
                             

File:Piazza del Campidoglio.jpg                                                             
         


                   Piazza del Campidoglio       Piazza de San Pedro


He escogido a Miguel Ángel, porque para mí es la gran figura del Renacimiento, todas sus obras expresan algo, la arquitectura que realizó es maravillosa y a día de hoy da gusto ir a ver algunos de los monumentos que creó, fue un ser excepcional.

martes, 1 de abril de 2014

Lady Godiva

Lenda

Cando a ambición apoderouse do seu marido, ela pidiulle que rebaxara os seus impostos, o conde accedéu pero a cambio a súa muller tiña que recorrer en cabalo e sen máis vestiruda que o seu largo cabelo as calles do seu pobo.

Ela aceptou, non sin antes acordar a os seus veciños que estos se encerrarían nas súas casas para non perturbar a súa desnudez.

O día elexido por Lady Godiva, ela paseóuse desnuda por o seu pobo montada no seu cabalo, mentras todos os veciños de Coventry permañecían nas súas casas encerrados/as coas ventanas pechadas e as persianas baixadas.

Todos os cidadáns se encerraron  nas súas casas menos un sastre, coñecido máis tarde como Peeping Tom (Tom o mirón).

Según a lenda, o sastre non puido resistir ver a súa señora espida a través de un pequeno agujero na persiana, e así quedou cego. 

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0c/Lady_Godiva_(John_Collier,_c._1897).jpg

lunes, 24 de marzo de 2014

Cantiga de amigo, Martín Codax

Ondas do mar de Vigo    7a
¿se vistes meu amigo?    7a
¡E ai Deus se verrá cedo! 7 b
ondas do mar levado   7c
¿se vistes meu amigo amado?  7c
¡E ai Deus se verrá cedo?   7b
se vistes meu amigo,        7a
o por que eu sospiro?   7a
¡E ai Deus se verrá cedo!  7 b
¿se vistes meu amado,  7c
o porque hai gran coidado?   7c
¡E ai Deus se verrá cedo!   7b

O poema foi escrito no século XIII o XIV por Martín Codax.
Esta cantiga aparece escrita no Pergamino Vindel.

Martín Códax foi un galego de Vigo, iso din, que escribiu 7 Cantigas, non se sabía ben que se era un poeta o un xuglar.

A protagonista está enamorada e o seu amado non está con ela, ela non sabe porqué segue respirando se o se amado non está e por qué non ha volto.

A cantiga trata de unha chica que espera a o seu amigo que a súa vez e o seu amado,






VIDA

Lo que le ocurrió fue una tragedia, porque Andrea no necesitaba ser ciego para ser valorado y respetado como se merece y, Silvia es una gran actriz y no se merecía pasar por lo que pasó, pero ellos han sabido sobrevivir y a ser fuertes y a enfrentar la vida.



Mi opinión de la vida:
Después de pérdidas y sufrimientos ahora sé que seguir viviendo no es pasar las hojas de un calendario, si no que cada hoja de ese calendario es única e irrepetible, por eso hay que disfrutar de cada día como si fuera el último de nuestras vidas.

viernes, 21 de marzo de 2014

Poema.


Si el hombre pudiera decir lo que ama, 
si el hombre pudiera levantar su amor por el cielo 
como una nube en la luz; 
si como muros que se derrumban, 
para saludar la verdad erguida en medio, 
pudiera derrumbar su cuerpo, 
dejando sólo la verdad de su amor, 
la verdad de sí mismo, 
que no se llama gloria, fortuna o ambición, 
sino amor o deseo, 
yo sería aquel que imaginaba; 
aquel que con su lengua, sus ojos y sus manos 
proclama ante los hombres la verdad ignorada, 
la verdad de su amor verdadero. 

Libertad no conozco sino la libertad de estar preso en alguien 
cuyo nombre no puedo oír sin escalofrío; 
alguien por quien me olvido de esta existencia mezquina 
por quien el día y la noche son para mí lo que quiera, 
y mi cuerpo y espíritu flotan en su cuerpo y espíritu 
como leños perdidos que el mar anega o levanta 
libremente, con la libertad del amor, 
la única libertad que me exalta, 
la única libertad por que muero. 

Tú justificas mi existencia: 
si no te conozco, no he vivido



  • Nos encontramos ante un poema de Luis Cernuda, del siglo XX y su generación es del 27.
  • El tema del texto es el amor prohibido de un hombre por una persona que no le es correspondida.
  • En cuanto a su estructura el poema se puede dividir en 3 partes:
 -Primera Parte: Del verso 1 al 12 trata del amor  que siente y que no puede demostrar.
 -Segunda parte: Del verso 13 al 24 trata de los sentimientos, lo que siente y de la libertad de  no poder decirlo.
 -Tercera Parte: Del verso 25 al 27 en tres líneas  se resume su amor y la vida.

Con respeto a la métrica, se observa un poema de 27 versos, todos arte mayor excepto uno. Algunos versos tienen rima asonante, por tanto estamos ante un poema de versos libres.




    Anáfora: Se repite al principio del texto. SI 
 
    Estructuras bimembres:

  • Sus ojos y sus manos
  • El día y la noche
  • Mi cuerpo y mi espíritu           ->    Proporcionan un 
  • Amega o levanta                                ritmo lento  
                                                                     
   Estructura trimembre:
  • Gloria, fortuna o ambición
  
    Comparaciones:
 
     -LEVANTAR SU AMOR POR EL CIELO COMO UNA             NUBE EN LA LUZ.
  • El "yo" poético quiere sacar a la luz su amor.
    -SI COMO MUROS QUE SE DERRUMBAN PARA                 SALUDAR A LA VERDAD.
  • El "yo" lírico se siente encerrado y le gustaría poder decir su amor.  
    -MI CUERPO Y ESPÍRITU FLOTAN EN SU CUERPO Y        ESPÍRITU COMO LEÑOS PERDIDOS.
  • Son uno cuando están juntos, se sienten en calma, no saben a donde ir.
Al protagonista poético el tiempo se le pasa muy lento al no poder demostrar sus sentimientos.

El protagonista lírico está enamorado y se siente preso a ese amor que a su vez no puede hacerse público.

lunes, 17 de marzo de 2014

Amores Improbables

                                                              
Dicen que enamorarse es un acto reflejo algo como el miedo, es algo que sientes 
y no puedes controlar y eso es verdad porque hay amores de todo tipo aunque para
mí solo hay 4.
Primero está el amor de familia, cuando nos sentamos los sábados por la mañana
y compartimos esos churros recién hechos y los acompañamos con un buen café
caliente.En segundo lugar tenemos el amor de la amistad ese amor que sientes
cuando estás con tus amigas/os sentados en el bar donde habéis compartido momentos
especiales,mágicos, donde recordáis esos momentos de la infancia en que hacíais travesuras,
aunque a día de hoy también se sigan haciendo y ese bar, ya se ha convertido en vuestra casa.
En tercer lugar tenemos el amor de pareja, ese amor que sentimos cuando estamos  tocando 
con la yema de los dedos eso que siempre hemos estado buscando,esa persona que siempre has estado esperando y que en el momento menos inesperado aparece en tu vida así sin mas,
 en el isntituto, en un supermercado, un día de fiesta..... en mitad de una vida y por último 
y mi preferido, el amor imposible, aunque a mí me gusta llamarlo 
"AMOR IMPROBABLE"
porque para mí lo único imposible en esta vida es no enamorarse de una persona, 
sea hombre o mujer, niño o niña, siempre sabrás que te vas a enamorar, aunque no 
puedas gritar a los cuatro vientos ese amor, aunque no puedas coger y decir
"Esta es la persona a la que quiero y amo"
aunque no puedas hacer todo eso, siempre sabrás que no existe un amor imposible 
si no improbable porque algo improbable siempre puede hacerse probable.