lunes, 24 de marzo de 2014

Cantiga de amigo, Martín Codax

Ondas do mar de Vigo    7a
¿se vistes meu amigo?    7a
¡E ai Deus se verrá cedo! 7 b
ondas do mar levado   7c
¿se vistes meu amigo amado?  7c
¡E ai Deus se verrá cedo?   7b
se vistes meu amigo,        7a
o por que eu sospiro?   7a
¡E ai Deus se verrá cedo!  7 b
¿se vistes meu amado,  7c
o porque hai gran coidado?   7c
¡E ai Deus se verrá cedo!   7b

O poema foi escrito no século XIII o XIV por Martín Codax.
Esta cantiga aparece escrita no Pergamino Vindel.

Martín Códax foi un galego de Vigo, iso din, que escribiu 7 Cantigas, non se sabía ben que se era un poeta o un xuglar.

A protagonista está enamorada e o seu amado non está con ela, ela non sabe porqué segue respirando se o se amado non está e por qué non ha volto.

A cantiga trata de unha chica que espera a o seu amigo que a súa vez e o seu amado,






VIDA

Lo que le ocurrió fue una tragedia, porque Andrea no necesitaba ser ciego para ser valorado y respetado como se merece y, Silvia es una gran actriz y no se merecía pasar por lo que pasó, pero ellos han sabido sobrevivir y a ser fuertes y a enfrentar la vida.



Mi opinión de la vida:
Después de pérdidas y sufrimientos ahora sé que seguir viviendo no es pasar las hojas de un calendario, si no que cada hoja de ese calendario es única e irrepetible, por eso hay que disfrutar de cada día como si fuera el último de nuestras vidas.

viernes, 21 de marzo de 2014

Poema.


Si el hombre pudiera decir lo que ama, 
si el hombre pudiera levantar su amor por el cielo 
como una nube en la luz; 
si como muros que se derrumban, 
para saludar la verdad erguida en medio, 
pudiera derrumbar su cuerpo, 
dejando sólo la verdad de su amor, 
la verdad de sí mismo, 
que no se llama gloria, fortuna o ambición, 
sino amor o deseo, 
yo sería aquel que imaginaba; 
aquel que con su lengua, sus ojos y sus manos 
proclama ante los hombres la verdad ignorada, 
la verdad de su amor verdadero. 

Libertad no conozco sino la libertad de estar preso en alguien 
cuyo nombre no puedo oír sin escalofrío; 
alguien por quien me olvido de esta existencia mezquina 
por quien el día y la noche son para mí lo que quiera, 
y mi cuerpo y espíritu flotan en su cuerpo y espíritu 
como leños perdidos que el mar anega o levanta 
libremente, con la libertad del amor, 
la única libertad que me exalta, 
la única libertad por que muero. 

Tú justificas mi existencia: 
si no te conozco, no he vivido



  • Nos encontramos ante un poema de Luis Cernuda, del siglo XX y su generación es del 27.
  • El tema del texto es el amor prohibido de un hombre por una persona que no le es correspondida.
  • En cuanto a su estructura el poema se puede dividir en 3 partes:
 -Primera Parte: Del verso 1 al 12 trata del amor  que siente y que no puede demostrar.
 -Segunda parte: Del verso 13 al 24 trata de los sentimientos, lo que siente y de la libertad de  no poder decirlo.
 -Tercera Parte: Del verso 25 al 27 en tres líneas  se resume su amor y la vida.

Con respeto a la métrica, se observa un poema de 27 versos, todos arte mayor excepto uno. Algunos versos tienen rima asonante, por tanto estamos ante un poema de versos libres.




    Anáfora: Se repite al principio del texto. SI 
 
    Estructuras bimembres:

  • Sus ojos y sus manos
  • El día y la noche
  • Mi cuerpo y mi espíritu           ->    Proporcionan un 
  • Amega o levanta                                ritmo lento  
                                                                     
   Estructura trimembre:
  • Gloria, fortuna o ambición
  
    Comparaciones:
 
     -LEVANTAR SU AMOR POR EL CIELO COMO UNA             NUBE EN LA LUZ.
  • El "yo" poético quiere sacar a la luz su amor.
    -SI COMO MUROS QUE SE DERRUMBAN PARA                 SALUDAR A LA VERDAD.
  • El "yo" lírico se siente encerrado y le gustaría poder decir su amor.  
    -MI CUERPO Y ESPÍRITU FLOTAN EN SU CUERPO Y        ESPÍRITU COMO LEÑOS PERDIDOS.
  • Son uno cuando están juntos, se sienten en calma, no saben a donde ir.
Al protagonista poético el tiempo se le pasa muy lento al no poder demostrar sus sentimientos.

El protagonista lírico está enamorado y se siente preso a ese amor que a su vez no puede hacerse público.

lunes, 17 de marzo de 2014

Amores Improbables

                                                              
Dicen que enamorarse es un acto reflejo algo como el miedo, es algo que sientes 
y no puedes controlar y eso es verdad porque hay amores de todo tipo aunque para
mí solo hay 4.
Primero está el amor de familia, cuando nos sentamos los sábados por la mañana
y compartimos esos churros recién hechos y los acompañamos con un buen café
caliente.En segundo lugar tenemos el amor de la amistad ese amor que sientes
cuando estás con tus amigas/os sentados en el bar donde habéis compartido momentos
especiales,mágicos, donde recordáis esos momentos de la infancia en que hacíais travesuras,
aunque a día de hoy también se sigan haciendo y ese bar, ya se ha convertido en vuestra casa.
En tercer lugar tenemos el amor de pareja, ese amor que sentimos cuando estamos  tocando 
con la yema de los dedos eso que siempre hemos estado buscando,esa persona que siempre has estado esperando y que en el momento menos inesperado aparece en tu vida así sin mas,
 en el isntituto, en un supermercado, un día de fiesta..... en mitad de una vida y por último 
y mi preferido, el amor imposible, aunque a mí me gusta llamarlo 
"AMOR IMPROBABLE"
porque para mí lo único imposible en esta vida es no enamorarse de una persona, 
sea hombre o mujer, niño o niña, siempre sabrás que te vas a enamorar, aunque no 
puedas gritar a los cuatro vientos ese amor, aunque no puedas coger y decir
"Esta es la persona a la que quiero y amo"
aunque no puedas hacer todo eso, siempre sabrás que no existe un amor imposible 
si no improbable porque algo improbable siempre puede hacerse probable.